Σχόλιο Συντακτικής Ομάδας:  Κοινοποιούμε σήμερα το άρθρο του καθηγητή Στέφανου Κωνσταντινίδη, με θέμα την ανάγκη δημιουργίας κοινωνικής πρότασης υπέρ της συλλογικότητας, που θα οδηγήσει στην ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης των λαών, πέρα από πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας. Ο Στέφανος Κωνσταντινίδης είναι καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά και επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης. 

Η Ευρώπη της λιτότητας

Σβησμένες όλες οι φωτιές

οι πλάστρες μες’ τη Χώρα

                           Κωστής Παλαμάς

Την περασμένη Τετάρτη εκατομμύρια άνθρωποι διαδήλωσαν σε όλη την Ευρώπη ενάντια στη λιτότητα που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη πολιτική που υιοθετήθηκε στη γηραιά ήπειρο. Είναι εκπληκτικό που στη Μέκκα του καπιταλισμού, στις ΗΠΑ, ο κύριος εκπρόσωπος αυτής της σχολής σκέψης, ο Μιτ Ρόμνεϊ, έχασε τις εκλογές. Ο δε Μπαράκ Ομπάμα που εξελέγη για ακόμη μια τετραετία στο Λευκό Οίκο, δηλώνει ότι θα πάρει μέτρα για να διασωθεί η μεσαία τάξη στις ΗΠΑ. Στην Ευρώπη με τις άλλοτε κοινωνικές ευαισθησίες, όπου κάποτε αναπτύχθηκε το κοινωνικό κράτος και μια εύρωστη μεσαία τάξη η λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού απειλεί να τα εξαφανίσει και τα δύο. Την ίδια στιγμή τα λαϊκά στρώματα οδηγούνται κατά εκατομμύρια στην ανεργία.

Η Ευρώπη της λιτότητας παρουσιάζει ήδη δύο μεγάλα σχίσματα: το πρώτο είναι αυτό που παρατηρείται σε όλες σχεδόν τις κοινωνίες των ευρωπαϊκών χωρών με τους φτωχούς και τους ανέργους από τη μια να αυξάνονται ιλιγγιωδώς και τον πλούτο να συσσωρεύεται στα χέρια των ολίγων. Το δεύτερο σχίσμα είναι αυτό που όλοι πια οι πολιτικοί αναλυτές διαπιστώνουν ανάμεσα στον ευρωπαϊκό Βορρά και τον ευρωπαϊκό Νότο. Ακόμη και αυτός ο προ εξαμήνου εκλεγείς σοσιαλιστής πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, έκανε στροφή σε σχέση με τις προεκλογικές του υποσχέσεις και εφαρμόζει, κάτω από την πίεση ασφαλώς του Βερολίνου, μια πολιτική λιτότητας, έστω και αν αυτή η πολιτική έχει τραγικά αποτύχει εκεί που εφαρμόστηκε, σε χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα. Το Βερολίνο μάλιστα, με στόχο να ασκήσει πίεση στο Παρίσι, αφήνει να διαρρέει ότι υπάρχει κίνδυνος κατάρρευσης και της Γαλλικής οικονομίας.

Είναι γεγονός πάντως πως η Άνγκελα Μέρκελ, που από πολλούς θεωρείται ο κακός δαίμονας της Ευρώπης, έβαλε τελευταία κάπως νερό στο κρασί της, αφήνοντας την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να διαδραματίσει ένα πιο επεμβατικό ρόλο στα ευρωπαϊκά οικονομικά δρώμενα. Πολλοί μάλιστα πιστεύουν πως η σκληρή πολιτική της Μέρκελ θα αλλάξει μετά τις γερμανιές εκλογές του Σεπτεμβρίου 2013. Εκείνο πάντως που γίνεται πια κατανοητό από όλους είναι πως η σημερινή οικονομική πολιτική που η Γερμανία επέβαλλε στην Ευρώπη οδηγεί σε αδιέξοδο. Ο μόνος δρόμος που απομένει στους Ευρωπαίους είναι η ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης με δημοκρατικούς θεσμούς και μια Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα ικανή να διαδραματίσει το ρόλο της όπως αυτό συμβαίνει με την Federal Reserve στις ΗΠΑ. Σε τελευταία ανάλυση η ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης θα είναι η απάντηση σε μια Γερμανική Ευρώπη. Διότι η σημερινή Ευρώπη δεν είναι ούτε αυτή του διαφωτισμού, ούτε η Ευρώπη της ισότητας ή τουλάχιστο αυτή της κοινωνικής ευαισθησίας, ούτε η Ευρώπη που ονειρεύτηκαν οι λαοί της.

Στα καθ’ ημάς η κατάσταση εξελίσσεται, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, με τους χειρότερους οιωνούς. Η κρίση βέβαια στην Ελλάδα και στην Κύπρο δεν οφείλεται μόνο στους εξωγενείς παράγοντες. Οφείλεται και στην ανικανότητα των πολιτικών και των ελίτ να την διαχειριστούν, οφείλεται και στην διαφθορά και τη διαπλοκή η οποία είναι συστημική και έχει αποσαθρώσει τον ίδιο τον κοινωνικό και παραγωγικό ιστό. Οφείλεται και σε μια αντιπαραγωγική κρατικοδίαιτη μεταπρατική αστική τάξη. Οφείλεται και σε μια νομενκλατούρα που διαφεντεύει στο χώρο της Αριστεράς και που δεν  έχει κανένα πρόβλημα να προχωρεί σε συμμαχίες με ομάδες της αστικής τάξης και το ίδιο το σύστημα. Οφείλεται και στην απουσία ρωμαλέας κριτικής από μέρους των διανοουμένων η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ενσωματώθηκε στο σύστημα υιοθετώντας ένα ακραίο και βουλιμικό ατομισμό. Στην περίπτωση της Ελλάδας και της Κύπρου με τα πολιτικά συστήματά τους να έχουν χρεοκοπήσει, αν οι πολίτες δε πάρουν τη τύχη τους στα χέρια τους με μια διαφορετική πολιτική εκπροσώπηση, το μέλλον θα είναι ακόμη περισσότερο σκοτεινό. Λείπει η δημιουργικότητα και μια κοινωνική πρόταση υπέρ της συλλογικότητας, ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση, ένα κάποιο όραμα οδηγητής για το αύριο. Ισχύουν όσο ποτέ άλλοτε-ακόμη και για την Ευρώπη-οι στοίχοι του Κωστή Παλαμά, σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μεσ’τη χώρα.

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον κυριακάτικο "Φιλελεύθερο" στις 18/11/12.

Bασανιστήρια και Μετα-Αποικιοκρατία

Συντακτική Ομάδα: Δημοσιεύουμε σήμερα άρθρο του ιστορικού και Αναπληρωτή Καθηγητή του Πανεπιστημίου Κύπρου, Πέτρου Παπαπολυβίου σχετικά με τα βασανιστήρια των Βρετανών Αποικιοκρατών κατά τη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ και άλλων εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων. Ένα άρθρο που μας δίνει την αληθινή εικόνα της αποικιοκρατικής και μεταποικιακής πολιτικής των ισχυρών της γης.

Η πρόσφατη κυκλοφορία του βιβλίου "Cruel Britannia: A Secret History of Torture" από τον Άγγλο δημοσιογράφο Ian Cobain, αποτελεί τη συνέχεια στις αποκαλύψεις που προκάλεσε τα τελευταία χρόνια ο μακρύς δικαστικός αγώνας Κενυατών θυμάτων της βρετανικής αποικιοκρατικής βίας στη δεκαετία του 1950. Πέρα από τον τραυματισμό του αυτοκρατορικού γοήτρου για υποθέσεις μαζικών βασανιστηρίων στις βρετανικές αποικίες στην περιοδο 1945-1960, δημιουργούνται ερωτηματικά και για τις αντοχές του ακηλίδωτου συστήματος «παραγωγής ιστορίας» της σημερινής Βρετανίας: Θα αντέξουν τα Εθνικά Βρετανικά Αρχεία (όπου στηρίζεται κατά μεγάλο μέρος και η νεότερη ιστορία της Κύπρου) να παραδώσουν τους πλήρεις φακέλους των βασανιστηρίων εις βάρος των μελών των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων των παλαιών βετανικών αποικιών; Μήπως, τελικώς, θα απαγορευθεί η δημοσιοποίησή τους, για λόγους «εθνικού συμφέροντος», υπό τον φόβο μαζικών δικαστικών αγωγών κατά της ευκλεούς Μεγάλης Βρετανίας; Ή θα γίνει επιλεκτική παράδοση στο αναγνωστικό κοινό ορισμένων φακέλων αρχειακού υλικού;

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω αλλά και την οδυνηρή, όσο και εξαιρετικά χρήσιμη υπόμνηση στους ιστορικούς ερευνητές ότι «καθοδηγούμενες διαθεσιμότητες» χάριν «εθνικών» (;) σκοπιμοτήτων για γεγονότα που έγιναν πρίν από 60 ή 50 χρόνια γίνονται ακόμη και σε αρχεία όπως το βρετανικό, τα όσα παρακολουθούμε για τα βασανιστήρια είναι ενδιαφέροντα για τη δική μας ιστοριογραφική παραγωγή, για το πώς βλέπουμε την ΕΟΚΑ,  ακόμη για το εθνικό μας πρόβλημα και τη συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή. Όπως η επαχθής αποικιοκρατία δυνάστευε τις ζωές, τα όνειρα και το πολιτικό μέλλον των υπόδουλων λαών, έτσι και σήμερα, σε εποχές της λεγόμενης «παντοδυναμίας της γνώσης» ο κυρίαρχος μετααποικιακός παγκόσμιος λόγος καθορίζει με οργουελιανή μεθοδικότητα και μακιαβελική συνέπεια την «πολιτική ορθότητα», τις «εθνικές τύψεις», τη λήθη και τις «συλλογικές ενοχές» των μικρών και αδύνατων κρατών: Όλοι πλέον γνωρίζουμε, για παράδειγμα, τις μαζικές εκκαθαρίσεις αντιφρονούντων στη Σοβιετικη Ένωση της σταλινικής περιόδου. Πόσοι, όμως, έχουν συνειδητοποιήσει στην πλήρη έκτασή τους τη μαζικότητα των βασανιστηρίων στις βρετανικές αποικίες στην ψυχροπολεμική εποχή, όταν η Βρετανία ύψωσε το δικό της «σιδηρούν παραπέτασμα» για να ανακαλύψει τη φρίκη των κολαστηρίων της Ομορφίτας και των Πλατρών; Θυμίζουμε ότι ανάλογη «έκπληξη» μας επιφύλασσε η Μεγάλη Βρετανία όταν πριν μερικά χρόνια αναγκάστηκε να αποκαλύψει σιωπηρά τον αριθμό των Βρετανών στρατιωτικών που έχασαν τη ζωή τους στη διάρκεια του αγώνα της ΕΟΚΑ. Είναι, τελικώς, σχεδόν τετραπλάσιος από αυτόν που αποδέχονταν οι βρετανικές Αρχές κατά το 1955-1959 και μέχρι πρότινος, έχοντας παραπλανήσει από τότε ΣΚΟΠΙΜΑ τον ΟΗΕ, την διεθνή κοινή γνώμη, του Κυπρίους, τον βρετανικό λαό, την κοινότητα των ιστορικών, αλλά και όσους καλόπιστα και αφελώς έχουν αναγάγει σε δόγμα το ψευδέστατο και ανυπόστατο ότι «η ΕΟΚΑ σκότωσε περισσότερους Έλληνες αντί Βρετανούς». Είναι ένα κραυγαλέο παράδειγμα της οριενταλιστικής λογικής που δυναστεύει ακόμη την ημικατεχόμενη μετααποικιακή Κύπρο: Η Βρετανία και τα ποικιλώνυμα «διεθνή ινστιτούτα» που δραστηριοποιούνται στον τόπο μας, πασχίζουν με «πόνο ψυχής» Να διδάξουν στους Κυπρίους (ημιαπολίτιστους) ιθαγενείς, τον «πολιτισμό της ψυχολογικής επανένωσης», ενώ αυτοί δεν έχουν ψελλίσει ποτέ μια συμβολική συγγνώμη. Ακούσαμε μάλιστα, προχθές, τον Γερμανό διευθυντή του «Γκαίτε» στη Λευκωσία, να μας κάνει παρατήρηση γιατί γιορτάζουμε την 28^η Οκτωμβρίου 1940! Ο θάλαμος των αποικιακών βασανιστηριών έχει αλλάξει μορφή και όργανα...

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο "Φιλελεύθερο" στις 10 Νοεμβρίου 2012.

Τα γεγονότα της Τηλλυρίας. Η κορύφωσης της αντίστασης ενάντια στην τουρκική ανταρσία

Σχόλιο Συντακτικής Ομάδας: Δημοσιεύουμε σήμερα μια ομιλία-έρευνα του νεαρού ιστορικού Γιώργου Σταματίου σχετικά με τα γεγονότα του 1963-64 στην Κύπρο. Η ομιλία δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της Δημοκρατικής Κίνησης Κυπρίων Φοιτητών Αγώνας και αναγνώστηκε σε εκδήλωση της Περιφερειακής Οργάνωσης ΕΔΕΚ Τηλλυρίας στις 15 Σεπτεμβρίου 2012. Η συντακτική ομάδα θεωρεί ότι τα γεγονότα του 1963-64 αποτελούν μια πολύ σημαντική πτυχή της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας αλλά και του κυπριακού προβλήματος και γι' αυτό το λόγο δημοσιεύουμε την εν λόγω έρευνα.

"Φίλες και φίλοι, το να σε καλούν κάπου να μιλήσεις είναι σίγουρα μεγάλη τιμή. Το να σε καλεί όμως μια περιφερειακή οργάνωση ενός ιστορικού κόμματος όπως η ΕΔΕΚ που εδρεύει στα ηρωϊκά χώματα της Τηλλυρίας, είναι δέκα φορές πιο τιμητικό και θα ήθελα να σας ευχαριστήσω ιδιαίτερα για την πρόσκληση και την ευκαιρία που μου δίνεται να μιλήσω στην εκδήλωσή σας.

Φίλες και φίλοι,

Το 1960 η Κύπρος κέρδισε την Ανεξαρτησία της με την υπογραφή των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου. Οι Συμφωνίες, όπως καλά γνωρίζουμε, οδηγούσαν σε μια κολοβή ανεξαρτησία και παράλληλα έδιναν επεμβατικά δικαιώματα στην Τουρκία, η οποία συνέχιζε να επιδιώκει τη διχοτόμηση του νησιού.

Η εθνικιστική ηγεσία των Τουρκοκυπρίων, με τη καθοδήγηση και τη βοήθεια της Τουρκίας, ήδη πριν από την επίσημη ανακήρυξη της κυπριακής ανεξαρτησίας, προετοιμαζόταν στρατιωτικά για να είναι έτοιμη σε περίπτωση που οι συνθήκες ευνοούσαν τη διεκδίκηση του αιτήματός τους για διχοτόμηση.

Αδιάψευστο στοιχείο που αποδεικνύει τα σχέδια της Τουρκίας ήταν η σύλληψη του τουρκικού πλοιαρίου «Ντενίζ» από τους Βρετανούς. Συγκεκριμένα, στις 18 Οκτωβρίου 1959, βρετανικό περιπολικό σκάφος ανέκοψε, το τουρκικό πλοιάριο «Ντενίζ», το οποίο ήταν φορτωμένο με όπλα και εκρηχτικές ύλες για εξοπλισμό της τουρκικής τρομοκρατικής οργάνωσης ΤΜΤ.

Παράλληλα οι σωβινιστές Τουρκοκύπριοι με καθοδηγητή το Ραούφ Ντενκτάς προσπαθούσαν να δημιουργούν προβλήματα στη λειτουργία του νέου κράτους και καλλιεργούσαν το μίσος εναντίον των Ελληνοκυπρίων. Τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα. Η Τουρκία επεδίωκε τη διχοτόμηση του νησιού.

Η ύπαρξη της ΤΜΤ και των διχοτομικών σχεδίων της Τουρκίας είχαν σαν αποτέλεσμα την ανάγκη δημιουργίας μιας ένοπλης πολιτοφυλακής από την ελληνική πλευρά για να αναλάβει δράση σε περίπτωση που η ΤΜΤ ενεργούσε ένοπλα. Την περίοδο 1961-63, δηλαδή, πολύ πιο μετά τον εξοπλισμό της ΤΜΤ, δημιουργήθηκαν τρεις κυρίως ένοπλες οργανώσεις. Η μια, η μεγαλύτερη, είχε σαν αρχηγό τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη και έμεινε γνωστή σαν «Οργάνωση Ακρίτας». Η δεύτερη, είχε σαν αρχηγό το Νίκο Σαμψών, και δρούσε ανταγωνιστικά με εκείνη του Γιωρκάτζη και η τρίτη είχε σαν αρχηγό τον Βάσο Λυσσαρίδη και στρατιωτικό επικεφαλή τον Δώρο Ηλία από την Ψημολόφου.

Σήμερα, πολλοί ερευνητές αλλά και πολιτικοί, κατηγορούν το Μακάριο για την ίδρυση αυτών των ομάδων, υποστηρίζοντας πως έπρεπε να αντιμετωπίσει τη ΤΜΤ με τις νόμιμες δυνάμεις του κράτους. Παρόλα αυτά η αλήθεια είναι ότι ο Μακάριος δεν είχε πολλές επιλογές. Οι νόμιμες δυνάμεις του κράτους, η Αστυνομία δηλαδή, αποτελείτο και από Τουρκοκύπριους, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να είναι αποτελεσματική. Η ελληνοκυπριακή πλευρά, ουσιαστικά, είχε δύο επιλογές. Είτε να αφήσει τα πράγματα στη τύχη και η Τουρκία σε μια στιγμή ελληνικής αδυναμίας να βάλει σε εφαρμογή τα σχἐδιά της είτε να αντισταθεί με κάθε τρόπο ενάντια σ’ αυτά τα σχέδια. Ο Μακάριος, σωστά, επέλεξε το δεύτερο.

Στο μεταξύ, λόγω του ότι η λύση των Συμφωνιών Ζυρίχης –Λονδίνου δεν ήταν λειτουργική υπήρχε επιτακτική ανάγκη για αναθεώρηση του Συντάγματος. Το Νοέμβριο του 1963 ο Μακάριος πρότεινε τα γνωστά 13 σημεία για αναθεώρησή του. Κάποιοι ερευνητές αλλά δυστυχώς και πολιτικοί τότε αλλά μέχρι και σήμερα θεωρούν ότι ο Μακάριος διέπραξε μεγάλο σφάλμα διότι όπως υποστηρίζουν η κατάθεση των 13 σημείων οδήγησε στις διακοινοτικές ταραχές. Αυτή την κατηγορία προσάπτουν και πολλοί ξένοι συγγραφείς, οι οποίοι λίγο πολύ ενοχοποιούν την ελληνική πλευρά για τις διακοινοτικές ταραχές.

Αυτή η άποψη όμως στερείται λογικής. Πρώτα απ’ όλα ο Μακάριος δεν επέβαλε αυτά τα 13 σημεία αλλά ουσιαστικά αποτελούσαν 13 εισηγήσεις/προτάσεις του Ελληνοκύπριου Προέδρου προς τον Τουρκοκύπριο Αντιπρόεδρο για διαβούλευση. Τι πιο λογικό και πολιτικά επιτρεπτό, σε ένα δικοινοτικό κράτος, ο εκλεγμένος ηγέτης της μιας κοινότητας να προτείνει στον εκλεγμένο ηγέτη της άλλης κοινότητας συγκεκριμένες εισηγήσεις για να λειτουργεί καλύτερα ένα κράτος, που όπως αποδείχθηκε δυσλειτουργούσε. Επίσης θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι 13 εισηγήσεις του Μακάριου ήταν ουσιαστικά συμβατές με τις αρχές λειτουργίας ενός ενιαίου και πραγματικά ανεξάρτητου κράτους. Αυτό το παραδέχονται ακόμα και πολέμιοι του Μακάριου. Τι πιο φυσιολογικό, λοιπόν, ο εκλεγμένος ηγέτης ενός τόπου να επιδιώκει ένα πιο ενιαίο και ανεξάρτητο κράτος;

Εκείνο που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι η σύγκρουση του 1963-64 ήταν αναπόφευκτη, και υπαίτιος της σύγκρουσης ήταν η Τουρκία που ήθελε τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη διχοτόμηση του νησιού. Από την άλλη, οι Ελληνοκύπριοι, είχαν δύο επιλογές. Ή να ακολουθήσουν την πολιτική του «καλού παιδιού» και να υποκύψουν στις τουρκικές ορέξεις ή να αντισταθούν στα σχέδια αυτά.



Λευκωσία 21 Δεκεμβρίου 1963



Ελληνοκύπριοι οπλισμένοι έξω από Αστυνομικό Σταθμό στη Λευκωσία κατά τη διάρκεια των ταραχών



Δικοινοτικές ταραχές στη Λεμεσό

Τελικά η σύγκρουση ξέσπασε τα ξημερώματα της 21^ης Δεκεμβρίου 1963 μετά από ένα επεισόδιο ανταλλαγής πυροβολισμών μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στο κέντρο της Λευκωσίας.

Από εκείνη την μέρα μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο της τουρκικής ανταρσίας. Ο Τούρκος Αντιπρόεδρος, οι τούρκοι υπουργοί, οι τούρκοι βουλευτές και οι τούρκοι δημόσιοι υπάλληλοι αποχώρησαν από τη Κυβέρνηση, τη Βουλή και τον κρατικό μηχανισμό. Την ίδια στιγμή η ΤΜΤ και η ΤΟΥΡΔΥΚ συνέβαλαν στη δημιουργία τουρκοκυπριακών θυλάκων σ’ ολόκληρη την Κύπρο. Εκεί μετακινήθηκαν μετά από πίεση της τουρκοκυπριακής ηγεσία, τουρκοκύπριοι από μεικτά χωριά. Στόχος των Τούρκων ήταν η δημιουργία ξεχωριστού κράτους και ο γεωγραφικός διαχωρισμός του πληθυσμού…

…Η κορύφωση των διακοινοτικών συγκρούσεων ήταν τα γεγονότα των Κοκκίνων-Μανσούρας τον Αύγουστο του 1964. Στην περιοχή των Κοκκίνων είχε σχηματιστεί ένας τουρκικός θύλακας, ο οποίος ήταν πολύ σημαντικός για τους Τουρκοκύπριους, αφού ήταν ο μοναδικός που είχε πρόσβαση στη θάλασσα. Από το θύλακα αυτό γινόταν λαθραία εισαγωγή όπλων που διοχετευόταν στους τουρκοκύπριους. Παράλληλα αποβιβάζονταν εκπαιδευμένοι άνδρες από την Τουρκία για να βοηθήσουν την ΤΜΤ. Ας σημειωθεί επίσης ότι οι Τούρκοι στασιαστές πυροβολούσαν και έριχναν όλμους και εναντίον των γειτονικών ελληνικών χωριών, όπως του Παχύαμμου, του Κάτω Πύργου και των Πηγενιών[1]. Γράφει εφημερίδα της 4^ης Απριλίου 1964 :

Ομάς τούρκων στασιαστών εκ του χωρίου Άγιος Θεόδωρος επυροβόλησαν αδιακρίτως δια κυνηγετικών όπλων εναντίον δύο ανύποπτων χωρικών εκ Κάτω Πύργου, των Θεοχάρη Κυπριανού, 27 ετών και Όμηρου Ιωάννου, 25 ετών, καθ’ όν χρόνον ούτοι συνέλεγον ξύλα εις το δάσος μεταξύ των χωρίων Πηγένια και Άγιος Θεόδωρος[2].

Αυτά τα επεισόδια, μαζί με άλλα, ακόμη πιο σοβαρά γεγονότα, όπως το ρίξιμο όλμων εναντίον του Παχύαμμου και η αναγκαστική εκκένωση του χωριού, συνέβηκαν στις αρχές Απριλίου του 1964, τέσσερις μήνες πριν τα γεγονότα του Αυγούστου.

Η σημασία του θύλακα από την μια δημιουργούσε για τους Τούρκους την ανάγκη επέκτασής του αλλά και για τους Ελληνοκύπριους την ανάγκη διάλυσής του. Οι Τούρκοι του θύλακα Κοκκίνων, ενισχυμένοι με οπλισμό και άνδρες αποφάσισαν την επέκταση του θύλακα με στόχο να τον συνενώσουν με το θύλακα της Λεύκας που βρισκόταν ανατολικά. Στόχος η δημιουργία ενός ισχυρού θύλακα που θα μπορούσε να ενωθεί με το μεγαλύτερο τουρκικό θύλακα Λευκωσίας - Αγίρτας σε περίπτωση τουρκικής εισβολής. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο οι τουρκοκυπριακές δυνάμεις κατέλαβαν το ύψωμα Λωρόβουνος, Νοτιοδυτικά των Κοκκίνων, στις 9 Ιούλη του 1964. 

Κατάληψη της Μανσούρας

Στις 5 Αυγούστου η νεοσύστατη τότε Εθνική Φρουρά, είχε καταλάβει το ύψωμα Ακόνι, το οποίο εγκατέλειψαν Σουηδοί ειρηνευτές. Όταν την επόμενη μέρα το αντιλήφθηκαν οι Τούρκοι άρχισαν να βάλλουν εναντίον των Εθνοφρουρών. Αν η Εθνοφρουρά εγκατέλειπε το ύψωμα Ακόνι θα το καταλάμβαναν οι Τούρκοι, οι οποίοι θα προχωρούσαν στα σχέδιά τους για επέκταση του θύλακα. Τα πράγματα βρίσκονταν σε οριακό σημείο. Τυχόν υποχώρηση των Ελληνοκυπρίων θα έδινε στην Τουρκία το δικαίωμα επέκτασης του θύλακα Κοκκίνων – Μανσούρας. Η Εθνοφρουρά έπρεπε να αντισταθεί ενάντια στους στασιαστές. Τότε η Κυπριακή Κυβέρνηση ενέκρινε επιχείρηση της Εθνικής Φρουράς για κατάληψη του Λωρόβουνου, που ήταν το πιο ψηλό ύψωμα στην περιοχή.

Στις 7 Αυγούστου άρχισε η επιχείρηση της Εθνικής Φρουράς για κατάληψη του υψώματος, το οποίο τελικά καταλήφθηκε το πρωΐ της επομένης. Στο μεταξύ άλλα τμήματα της Εθνικής Φρουράς κατέλαβαν και όλα τα τουρκοκυπριακά χωριά του θύλακα εκτός από τα Κόκκινα.

Χαρακτηριστικές είναι οι αναφορές στο τύπο της εποχής:

Ο δείκτης του ωρολογιού δεικνύει την 1^ην μετά μεσημβρινήν και ο ηρωϊκός Κυπριακός Στρατός βρίσκεται εντός της Μανσούρας. Ένας αμούστακος Εθνοφρουρός από τον Κάτω Πύργον, μέλος των καταδρομικών τμημάτων αρπάζει τον ιστόν μιας τουρκικής σημαίας, τον κάμνει δυο κομμάτια και με μιαν φωνήν αγαλλιάσεως διαλαλεί την νίκην. «Μανσούρα τέλος»[3].   

Αυτό υπήρξε το τέλος της Μανσούρας, μιας τρομοκρατικής εστίας, από την οποίαν επτά ολόκληρους μήνας εσκορπίζετο ο φόβος και ο τρόμος εις τους Ελληνικούς πληθυσμούς της περιοχής Τηλλυρίας[4].

Της καταλήψεως της Μανσούρας προηγήθη η κατάληψις και η εκκαθάρισις δύο άλλων, τρομοκρατικών εστιών, της Αλέφκας και του Άγιου θεόδωρου[5].



Καταστροφές από τους τουρκικούς βομβαρδισμούς



Σημαντικές είναι και οι αναφορές που γίνονται για την μεταχείριση που έτυχε ο άμαχος πληθυσμός των τουρκοκυπριακών χωριών. Αναφέρει εφημερίδα της εποχής:

Δέον να σημειωθή ότι εις όλην αυτήν την πολεμικήν επιχείρησιν ούτε ρανίδα αίματος δεν εχύθη από τα γυναικόπεδα των Τούρκων στασιαστών. Αι δυνάμεις ασφαλείας αποδεικνύουσαι την γενναιοφροσύνην των, επέτρεψαν εις τους στρατιώτας του Σουηδικού αποσπάσματος να μεταφέρουν τα γυναικόπαιδα των τριών Τουρκικών χωρίων εις το παρά τον Πύργον στρατόπεδον της Διεθνούς Δυνάμεως[6].

Ήταν πλέον προφανές ότι η Εθνική Φρουρά αργά ή γρήγορα θα καταλάμβανε και τα Κόκκινα. Έτσι οι τουρκοκύπριοι άρχισαν να καλούν μέσω ασυρμάτων για αεροπορική στήριξη από την Τουρκία, αφού ένας από τους πιο σημαντικούς τους θύλακες θα έπεφτε ολοκληρωτικά στα χέρια των νόμιμων δυνάμεων του κράτους. Ήδη την ίδια μέρα τουρκικά αεροσκάφη πολυβόλησαν το λιμάνι της Πόλης Χρυσοχούς. Την επομένη, 8 Αυγούστου τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη βομβάρδισαν τα ελληνικά χωριά της περιοχής Τηλλυρίας. Κτυπήθηκε επίσης το σκάφος της Εθνικής Φρουράς «Φαέθων». Οι βομβαρδισμοί άφησαν πίσω τους νεκρούς, τραυματίες και μεγάλες καταστροφές. Οι τουρκικοί βομβαρδισμοί συνεχίστηκαν και την επόμενη μέρα 9 Αυγούστου. Τα τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη δεν αρκέστηκαν στο να κτυπήσουν θέσεις της Εθνικής Φρουράς αλλά βομβάρδισαν με βόμβες ναπάλμ τα ελληνικά χωριά της Τηλλυρίας δολοφονώντας και τραυματίζοντας πολλούς αμάχους. Μεταξύ των νεκρών και τραυματιών ήταν ακόμα και νοσηλευόμενοι κινητής νοσηλευτικής μονάδας παρόλο που έφερε πάνω της το σήμα του Ερυθρού Σταυρού.

Εκείνες τις μέρες οι κυπριακές εφημερίδες ήταν γεμάτες με συγκλονιστικές φωτογραφίες με τους πεσόντες εθνοφρουρούς, τα θύματα των βάρβαρων βομβαρδισμών του άμαχου πληθυσμού και τους τραυματίες των τουρκικών επιδρομών. Οι περιγραφές των γεγονότων και των εικόνων που αντίκριζαν οι απεσταλμένοι των εφημερίδων στην περιοχή, ήταν ακόμη πιο συγκλονιστικές.

Η εφημερίδα «Ελευθερία» αναφέρει:

Οι δολοφόνοι των αιθέρων ήρθαν για πρώτη φορά το Σάββατο, ήρθαν και σκόρπισαν τον θάνατο, την φωτιά και την καταστροφή...Ήρθαν και προχτές Κυριακή με νέα φορτία και χωρίς οίκτο επιδόθηκαν στο μακάβριο έργο τους. Σκότωσαν αθώες γυναίκες στις αυλές τους, σκότωσαν παιδάκια που αλαφιασμένα από τον κυκεώνα της φωτιάς και του ατσαλιού έτρεχαν στις πλαγιές για να σωθούν[7].

Παρακάτω αναφέρεται στις εικόνες από το Νοσοκομείο της Πάφου:

...Στις κλίνες του πόνου ξαπλωμένα τα τσουρουφλιασμένα ή τα ακρωτηριασμένα κορμιά μαχητών και αμάχων. Άλλοι είναι ελαφρά τραυματισμένοι και μπορούν κι’ όλα να χαμογελούν. Σ’ άλλους φτερουγίζει κι’ όλα κοντά ο θάνατος. Κι’ όμως ήταν κάποιο παλληκάρι, κάρβουνο ολόκληρο το κορμί και το πρόσωπό του, που είχε τη δύναμη...να ανοίξη τα καμένα του χείλη και να πη : «Φτάνει που τους νικήσαμε και δεν πειράζει»[8].

Συγκλονιστικές οι σκηνές που περιγράφει και η εφημερίδα «Φιλελεύθερος» από την περιοχή της Τηλλυρίας:

Φρικαλέον και μακάβριον θέαμα παρουσιάζει το ηρωϊκόν διααμέρισμα Τηλλυρίας. Τα βέβηλα χέρια των δολοφόνων...της Άγκυρας έσπειραν τον πλέον φρικτόν θάνατον εις δεκάδας ανυπερασπίστους χωρικούς και προεκάλεσαν την ολοκληρωτικήν καταστροφήν εις τας οικίας και περιουσίας των πατριωτικών κοινοτήτων Παχύαμμου και Πωμού. Αυτά δεν είναι εξωγκωμένοι εντυπώσεις. Είναι αι θλιβεραί πραγματικαί διαπιστώσεις...



Θύμα των βομβαρδισμών



Αυτές και άλλες συγκλονιστικές εικόνες περιέγραφαν οι εφημερίδες της εποχής. Η τουρκική αεροπορία έσπειρε το θάνατο και την καταστροφή δολοφονώντας ακόμα και γυναικόπαιδα. Καταστρέφοντας τα πάντα και αφήνοντας πίσω της ερείπια. Στόχος τους να «σώσουν» τα Κόκκινα, το τελευταίο τουρκικό χωριό που απέμεινε στη κατοχή τους μετά την πτώση του άλλοτε απόρθητου θύλακα Κοκκίνων- Μανσούρας.

Εκείνες τις μέρες η Τουρκία απειλούσε με εισβολή. Παρόλα αυτά οι επιδέξιοι διπλωματικοί χειρισμοί του Προέδρου Μακαρίου είχαν ως αποτέλεσμα την αντίδραση της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία προωθώντας τα δικά της συμφέροντα ζήτησε από την Τουρκία τον τερματισμό των βομβαρδισμών και προειδοποίησε έμμεσα με δική της επέμβαση. Ο Μακάριος εκμεταλλεύτηκε έτσι τα εμπλεκόμενα συμφέροντα στην περιοχή. Οι Αμερικανοί μπροστά στο φόβο ενός ελληνοτουρκικού πολέμου, δηλαδή μεταξύ δύο χωρών του ΝΑΤΟ και μπροστά στην ενδεχόμενη παρέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης, κάτι που θα ενίσχυε τη θέση των Σοβιετικών στην περιοχή, αναγκάστηκαν να μην επιτρέψουν στην Τουρκία να εισβάλει. Έτσι οι διπλωματικοί χειρισμοί και το διεθνές κύρος του Μακάριου σε συνδυασμό με την ενότητα στο εσωτερικό μέτωπο και τη συσπείρωση του λαού γύρω από τον Πρόεδρό του, η αποφασιστικότητα του κυπριακού ελληνισμού να αντισταθεί με γενναιότητα σε ενδεχόμενη τουρκική εισβολή και η εξάλειψη του θύλακα Κοκκίνων - Μανσούρας, ματαίωσαν τα τουρκικά σχέδια για εισβολή. 

Έγραφε τότε ο Φιλελεύθερος:

Όμως όσον κι’ αν βομβαρδίζεται, όσον κι’ αν πολυβολήται η ηρωϊκή Τηλλυρία, τα ιερά της χώματα ουδέποτε θα τα πατήση πόδι Τούρκου διότι τα υπερασπίζουν με άφθαστον πίστιν και απαράμιλλον αυτοθυσίαν οι μαχηταί Εθνοφρουροί της Κύπρου....

Και η εφημερίδα Ελευθερία:

Κι’ όμως πάνω από το δράμα μας στέκει η περηφάνεια κι’ η αποφασιστικότητα. Είδαμε τους μαχητές μας στα φυλάκιά τους να κρατούν μέχρι θανάτου αυτό που πήραν με το αίμα και τον θάνατο. Δεν λύγισαν στην πιο άνιση αναμέτρηση. Ο λαός τους συμπαραστέκει. Κανένας δεν θα λυγίση.

Δυστυχώς αυτό που δεν κατάφεραν οι Τούρκοι το 1964, το πέτυχαν δέκα χρόνια μετά. Το επέτρεψε η τρομοκρατική δράση του Εθνικού Μετώπου και της ΕΟΚΑ Β’, που με τη δράση τους υπέσκαπταν την Κυπριακή Δημοκρατία και δίχασαν τον κυπριακό ελληνισμό. Το επέτρεψε το πραξικόπημα της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’, κατά του Μακαρίου, που έδωσε στην Τουρκία την αφορμή να εισβάλει στο νησί και στέρησαν από την Κύπρο το διεθνές κύρος του Μακαρίου. Το επέτρεψαν οι Χουντικοί και οι δυνάμεις της ΕΟΚΑ Β’, που αντί να επανδρώσουν τα πολυβολεία στον Πενταδάκτυλο και να προετοιμάσουν την Εθνική Φρουρά για την αντιμετώπιση της εισβολής, κυνηγούσαν τον Μακάριο στη Πάφο και δολοφονούσαν αθώους δημοκρατικούς πολίτες.

48 χρόνια μετά το έπος της Τηλλυρίας μας μένουν ως διδάγματα τα πιο σημαντικά συμπεράσματα από τα γεγονότα του 1964.

Ότι πρώτα απ’ όλα έχουμε να κάνουμε με ένα ιμπεριαλιστικό κράτος, την Τουρκία, που εποφθαλμιά εδώ και δεκαετίες το νησί μας και δεν θα πάψει να προσπαθεί να το ελέγξει πλήρως ακόμα κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας Τουρκοκύπριος στο νησί.

Ότι το κράτος αυτό έδρασε με βαρβαρότητα δολοφονώντας άμαχο πληθυσμό με κτηνώδης μεθόδους.

Ότι η ελληνική κυπριακή πλευρά μόνο με ανυποχώρητη αντίσταση στα σχέδια της Τουρκίας και με μια συγκροτημένη στρατηγική στο διπλωματικό τομέα αξιοποιώντας τα διαπλεκόμενα συμφέροντα θα μπορέσει να ματαιώσει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια των Τούρκων.

Ότι η ενότητα αποτελεί καθήκον όλων μας. Ενότητα όμως σε μια πολιτική αντιμετώπισης των τουρκικών σχεδίων και όχι σε μια πολιτική υποχωρήσεων, θεωρώντας πως έτσι θα κατευνάσουμε την Τουρκία.

Ότι χρειάζεται ο ίδιος ο λαός να βρει το καλό παλιό αντικατοχικό του εαυτό. Να ξεκολλήσει από τη μιζέρια και την πεποίθηση πως επειδή είμαστε μικροί δεν πρέπει να διεκδικούμε και πολλά-πολλά και πρέπει τάχα να συμβιβαζόμαστε, θέτοντας όμως έτσι σε κίνδυνο την ίδια την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού.

Όπως εξάλλου αναφέρει και ο Βάσος Λυσσαρίδης... να θυμάσαι: Αν εθελούσια δεν γονατίσεις ούτε νεκρό δεν μπορούν να σε γονατίσουν...Κι αυτό ας το έχουμε υπόψη και για τους εθνικούς μας αγώνες αλλά και για τους κοινωνικούς αγώνες που έρχονται.

Γιώργος Σταματίου

Μέλος ΔΚΚΦ Αγώνας

---

[1] Φιλελεύθερος, Λευκωσία, 4,5,7 Απριλίου 1964.

[2] Στο ίδιο, 4 Απριλίου 1964.

[3] Φιλελεύθερος, 9 Αυγούστου 1964.

[4] Στο ίδιο.

[5] Στο ίδιο.

[6] Στο ίδιο.

[7] Ελευθερία, 11 Αυγούστου 1964.

[8] Στο ίδιο.

Πηγή: www.agwnas.com

Δώστε μας τη δύναμη, να φέρουμε λευτεριά....του Γιώργου Σάββα

Σχόλιο Συντακτικής Ομάδας: Δημοσιεύουμε σήμερα ένα μαχητικό άρθρο που μας έχει αποστείλει ένας νέος Έλληνας Κύπριος Σοσιαλιστής, ο Γιώργος Σάββα. Ο Γιώργος Σάββα σπούδασε Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και ανήκει στην ομάδα των νέων εκείνων που δηλώνουν παρόντες στο Αγώνα για Κύπρο Ενιαία Λεύτερη Σοσιαλιστική. Το άρθρο του καταπιάνεται με το κυπριακό.

Θα ξεκινήσω με ένα απόφθεγμα του Νίκου Καζαντζάκη: «Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει.»

Αυτό το απόφθεγμα φανερώνει όλη την ιστορική διαδρομή των αγώνων ενός έθνους, μιας πατρίδας, ενός λαού! Ενός διαλεκτικού κύκλου αγώνων, προσφορών και θυσιών που δεν κλείνει ποτέ, κυλά ατέρμονα στα βάθη των αιώνων. Εμείς είμαστε ο Λαός, η Ιστορία και το Μέλλον. Αποτελούμε αποκύημα τεράστιων συντρόφων και αγωνιστών που αδυνατεί ο νους να συλλάβει. Αποτελούμε το σπέρμα των ιδεών, ανθρώπων αγωνιστών σαν κι αυτών της ΕΟΚΑ το 55-59, αντρών που φόρεσαν τα κόκκινα μπερέ και έδωσαν μάχες στο Πενταδάκτυλο το 63’ ,Φοιτητών που καταπατήθηκαν στο Πολυτεχνείο από τα τανκς των φασιστών το 73’, Αμούστακων αγοριών που έλαβαν μέρος στην αντίσταση κατά του προδοτικού πραξικοπήματος το 74’. Οι ιδέες μας ξεπλυμένες με αίμα από το ποτάμι της Δημοκρατίας, το καθήκον μας παγιωμένο... Ορμάμε μπροστά για τη διαφύλαξη της πατριωτικής μας ταυτότητας, τη διάσωση της ιστορικής αλήθειας, αλλά και τη προάσπιση των εθνικών μας δικαιωμάτων.

Όλα ξεκίνησαν όταν η Αγγλία θέλησε να παραχωρήσει πεισματικά από τη δεκαετία του 1920 την Κύπρο στην Τουρκία. Η Τουρκία φυσικά, μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την μετέπειτα εγκαθίδρυση του κεμαλικού τύπου κράτους, αντιμετώπιζε οικονομική και πολιτική αστάθεια, για να ασχοληθεί με την Κύπρο. Πραξικοπήματα, ραδιουργίες, εκτεταμένες σφαγές των Ελλήνων στην Κων/πολη υπό το πρίσμα του αντικομμουνιστικού «μετώπου»... Η Αγγλία έπρεπε να βρει τον τρόπο να βάλει την Τουρκία εντός στο παιχνίδι της διεκδίκησης του Νησιού. Τον τρόπο δυστυχώς τον βρήκε... Ο Δούρειος Ίππος, για να μπει η Τουρκία στο Νησί ήταν η ουσιαστικά «μισή» ανεξαρτησία που μας είχε δοθεί μετά τον 4ετή ένδοξο και ένοπλο αγώνα της ΕΟΚΑ με τη Συνθήκη Ζυρίχης Λονδίνου. Την συνέχεια την ξέρουμε, ο Μακάριος προώθησε την αλλαγή 13 σημείων του Συντάγματος του 1960, η άρνηση του Μεχμέτ Κιουτσούκ που κατείχε το βέτο της αντιπροεδρίας και μετέπειτα το ξέσπασμα της τουρκανταρσίας το 63’. Όλοι θυμόμαστε τη δράση των Κοκκινοσκούφηδων, το ολοκαύτωμα της Τηλλυρίας και την  αποτροπή της ανέτοιμης ακόμη τουρκικής εισβολής. 21η Απριλίου 1967, η άνοδος της Χούντας, από τότε ενεργούσε υπογείως, για την πτώση του Μακαρίου και τη διάνοιξη της πόρτας του Αγίου Ρωμανού με αποτέλεσμα την άλωση της Κύπρου από τον Τούρκο εισβολέα. Ένοχους και άπραγους, για το πραξικόπημα τους γνωρίζουμε, μονάχα απομένει η ιστορική επιβεβαίωση. Προς το παρών έχουμε για υποψήφιο πρόεδρο για την προεδρεία της Κ.Δ τον δικηγόρο της ΕΟΚΑ Β΄ Νίκο Αναστασιάδη και πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας τον Δημήτρη Χριστόφια εκ του ΑΚΕΛ ορμώμενο. Το κόμμα όπου η ηγεσία του κρυβόταν σε ρώσικες πρεσβείες κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος! Την τραγική συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι μας το 35% των εδαφών μας υπό τουρκική κατοχή, χιλιάδες αγνοούμενους, βεβήλωση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, προσφυγοποίηση του πληθυσμού της Βόρειας Κύπρου παράνομη ροή εποίκων στα κατεχόμενα και η σύσταση του Ψευδοκράτους από το δολοφόνο των Γκρίζων Λύκων Ραουφ Ντεκτάς!

Δυστυχώς περάσανε 38 χρόνια χωρίς εξεύρεση λύσης για το Κυπριακό, 38 χρόνια υποχωρήσεων και ξεπουλήματος με μοναδική εξαίρεση τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Δεν νοείται η εκάστοτε ηγεσία της Κ.Δ να ξεκολλήσει από την αναχρονιστική λύση της Δ.Δ.Ο. Δεν νοείται να κατανοήσει πως το κυπριακό αποτελεί διεθνές ζήτημα παράνομης κατοχής ευρωπαϊκών εδαφών, εθνοκάθαρσης, παράνομου εποικισμού, προσφυγιάς Ευρωπαίων πολιτών, καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μια κατάσταση νοσηρή, μια επιδιωκόμενη διχοτόμηση από τον Τούρκο εισβολέα και τον Άγγλο Αποικιοκράτη με συνένοχους την ηγεσία μας, το Δημήτρη Χριστόφια και τον πάλαι ποτέ Γλαύκο Κληρίδη. Κανένας δεν ξεχνάει κύριοι της Δεξιάς, πως ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης σας, σφετερίστηκε την εξουσία, θέτωντας εμπόδια στην επιστροφή του Μακαρίου, με στόχο να υπογράψει το Σχέδιο Γκιουνές το 1974, όπου σε κάθε περιοχή που υπήρχε Τ/κ πληθυσμός, εδικαιούτο η Τουρκία να εγκαταστήσει στρατιωτική βάση. Ευτυχώς που σε αυτή την ενέργεια, βρήκε μπροστά του το ανυπέρβλητο εμπόδιο του Βάσου Λυσσαρίδη.  Θύμα βέβαια αυτής της κατάσταση ήταν ο δολοφονημένος Δώρος Λοϊζου, μετά την απόπειρα δολοφονίας εναντίων του θρυλικού Γιατρού 30-8-1974. Ποιος θα ξεχάσει, το Σχέδιο Ανάν όπου για να μην τεθεί υπό δημοψήφισμα, απαιτούσε ο Γλαύκος Κληρίδης 18μηνη παράταση στην εξουσία. Ο κυπριακός λαό τον έστειλε στο σπίτι για πουράκι Αβάνας... 

Θα φτάσουμε και σε σας κύριοι του ΑΚΕΛ. Αυτός ο τόπος είναι καταδικασμένος, να πολεμά σκληρά για να γίνει λεύτερος αλλά στο τέλος να τον προδίδουν οι πιο υποσχόμενες ηγεσίες του... Η προεδρία Χριστόφια επιτέλους, φθάνει στο τέλος της, μια πενταετία απογοήτευσης, λαθών, υποχωρήσεων, εξευτελισμός της πατριωτικής μας ταυτότητας, αλλά και προοίμιο για την επικείμενη ανέλιξη της «Δεξιάς».  Ακόμη να κατανοήσουν κάποιοι, πως δεν μπορούν να χωρίσουν τον κυπριακό λαό σε δύο κομμάτια, μήτε τα χώματα, μήτε τις θάλασσες. Εδώ και 37 χρόνια έχουμε προσκολλήσει στη δήθεν λύση της Δ.Δ.Ο. Η Δ.Δ.Ο αποτελεί το Δούρειο Ίππο της Τουρκίας για νομιμοποίηση της Κατοχής και την επίτευξη της πολυπόθητης Διχοτόμησης. Βέβαια συνοδεύεται και από σωρεία αντιδημοκρατικών προνοιών όπως της εκ περιτροπής προεδρεία και τη στάθμιση της ψήφου. Πουθενά αλλού ανά το παγκόσμιο, δεν αξίζει η ψήφος ενός ανθρώπου για 5 άτομα. Πόσο δύσκολο να κατανοήσουν το πιο απλοϊκό σύστημα που υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια, από τον Δήμο στην Αθήνα μια ψήφος ένας άνθρωπος... Πόσο δύσκολο ακόμη να καταλάβουν πως δεν πρέπει να χωρίζουν τα αξιώματα και τις περιόδους της εξουσίας ανάλογα με την εθνικότητα; Στις 19 Ιανουαρίου, μείναμε έκπληκτοι, όταν διαμορφώθηκε από την Ε/κ πλευρά το περίγραμμα της λύσης. Ένα περίγραμμα, όπου ο ίδιος ο κυπριακός λαός, έκανε τάματα στις εκκλησιές για να το απορρίψει η Τ/κ πλευρά. Πραγματικά, πως είναι δυνατόν να δίνεις το δικαίωμα των 4 ελευθεριών σε Τούρκους υπήκοους, από την  στιγμή που δεν είναι καν πολίτες της Ε.Ε. Ο πρόεδρος της καταστροφής και της μιζέριας δεν αναλογίστηκε ότι θα αλλοιωθεί δραματικά ο δημογραφικός χαρακτήρας του νησιού; Πως με αυτό τον τρόπο νομιμοποιεί ένα έγκλημα πολέμου, τον εποικισμό;  Στο περιεχόμενο αυτού, ανέφερε πως οι Ε/κ πολίτες , δεν έχουν καν το δικαίωμα κατοικίας στις περιοχές της Βόρειας Κύπρου, μόνο το δικαίωμα της εργασίας και της διαμονής. Δηλαδή θέσαμε περιορισμούς στους ίδιους μας τους εαυτούς, στο ίδιο μας το σπίτι.

Ο ρους της Ιστορίας έχει αποδείξει τρεις βασικές παραδοχές που εμείς πεισματικά αρνούμαστε να παραδεχτούμε.

Α. Οι απευθείας συνομιλίες με τους Τ/κ είναι καταδικασμένες σε αποτυχία, καθώς πρέπει να εισακουστούν οι προτροπές μας για την έναρξη συνομιλιών με τον κύριο ένοχο και υπαίτιο της Κατοχής την Τουρκία

Β. Η μη διεκδικητική πολιτική και η πολιτική των παραχωρήσεων, εκτραχύνει τις ορέξεις της Τουρκίας και την αδιαλλαξία της.

Γ. Η αλλαγή στρατηγικής και η απεξάρτηση μας από τη Δ.Δ.Ο αποτελεί ιστορικά επιτακτική ανάγκη.

Τα μέσα για την ανόρθωση μιας καινούργιας διεκδικητικής πολιτικής στο Κυπριακό Ζήτημα υπάρχουν, μα εμείς μοιρολατρικά αρνούμαστε και πάλι να τα χρησιμοποιήσουμε. Τα τελευταία χρόνια επίμονα απαιτούμε την καταγραφή των εποίκων καθώς και την ανακοπή της ροής των εποίκων εκ Τουρκίας  από κλιμάκιο της Ε.Ε. Πρέπει να διασώσουμε την εθνική και δημογραφική ταυτότητα του Νησιού. Ακόμη και ο «ειρηνόφιλος» Ερντογάν προχώρησε σε απογραφή του πληθυσμού των Κατεχομένων, πιστεύω όλοι γνωρίζουμε την εγκυρότητά της... Απαιτούμε την αποχώρηση όλων των εποίκων, δεν θα επιτρέψουμε την αλεξανδρεττοποίηση της Κύπρου! Δεν θα ανεχθούμε τουρκοποίηση πανάρχαιων ελληνικών εδαφών!

Απαιτούμαι επίσης την άμεση αξιοποίηση της απόφασης του ΕΔΑΔ για το περιουσιακό στην Υπόθεση Όραμς. Είναι πραγματικά εξωφρενικό που η δικιά μας πλευρά δίνει την ευκαιρία σε κάθε τυχάρπαστο σφετεριστή να οικιοποιείται την περιουσία των Ελληνοκυπρίων. Φτάνει πια απαιτούμαι την επιστροφή όλων των προσφύγων στις πατρογονικές τους εστίες.

Ένα άλλο μέσο πίεσης προς την Τουρκία που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για προϋπόθεση λύσης στο Κυπριακό είναι η αποδοχή του Πρωτοκόλλου της Άγκυρα. Το οποίο δίνει εντολή στην Τουρκία να ανοίξει λιμάνια και αεροδρόμια στην Κυπριακή Δημοκρατία, δηλαδή, αναγνωρίζει την πολιτική και νομική υπόσταση της Κ.Δ. Μέχρι και η Μέρκελ η οικονομική δολοφόνος της Ευρώπης κάλεσε την Τουρκία να αποδεχτεί το Πρωτόκολλο της Άγκυρας και εμείς στα πέλαγα αρμενίζουμε...

Ένα από τα όπλα μας τώρα πια προς την κατεύθυνση για επίλυση του Κυπριακού είναι και η ανακάλυψη των  υδρογονανθράκων στο οικόπεδο 12. Αυτούς τους υδρογονάνθρακες, όπου τώρα αυτή τη στιγμή που μιλάμε θα βρίσκονταν στην Κατοχή  των Εγγλέζων με την αποδοχή του Σχεδίου ΑΝΑΝ το 2004 εκ μέρους του ΔΗΣΥ. Με την κληρονομιά των υδρογονανθράκων που μας άφησε ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος, μπορούμε να καταστήσουμε την Κύπρο ενεργειακό κόμβο και να καθορίσουμε  την εθνική μας πολιτική προς την θεμιτή κατεύθυνση με τους θεμιτούς συμμάχους δίπλα μας...

Κύριας και ζώσας σημασίας προϋπόθεση όμως για την επιτυχία των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία είναι η αποχώρηση όλων των τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο. Όταν διαπραγματεύεσαι με το όπλο του εισβολέα στραμμένο πάνω σου, δεν μπορείς να διεκδικήσεις ούτε αποστρατικοποίηση του Νησιού, ούτε ειρηνική συμβίωση με τους Τ/κ.  Ακόμα και στην πτώση του Τείχους του Βερολίνου, όπου εκείνη τη βραδιά στις 3 Οκτωβρίου είχε πραγματοποιηθεί η γερμανική ενοποίηση, όλες οι ψυχροπολεμικές στρατιωτικές δυνάμεις είχαν αποχωρήσει.

 Η λύση του εθνικού μας ζητήματος, δεν θα πρέπει να κουβαλά στις πλάτες τις κανένα επαχθή βάρος του παρελθόντος. Επιζητούμε την κατάργηση των αντιδημοκρατικών προνοιών του Συντάγματος του 1960, ούτως ώστε να επιτευχθεί η μακροβιότητα της λύσης. Θα πρέπει να εξασφαλίζει τον ενιαίο και αδιαίρετο χαρακτήρα της μιας διεθνής νομικής προσωπικότητας ,μιας ιθαγένειας και να μην είναι αποκύημα παρθενογένεσης, όπως προωθείτε τώρα με την Δ.Δ.Ο.

Οι διαπραγματεύσεις με την Τουρκία θα εκκινήσουν από μηδενική βάση, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη συμφωνίες του παρελθόντος. Στο νέο περίγραμμα λύσης που θα προωθήσουμε στις διαπραγματεύσεις, θα εμπεριέχει τις εξής βασικές αρχές:

•          Απαιτούμε τον τερματισμό της τούρκικης και βρετανικής στρατιωτικής παρουσίας στο Νησί με στόχο την πλήρη αποστρατικοποίηση του.

•          Τον τερματισμό των τριών επεμβατικών εγγυητριών δυνάμεων της Μ. Βρετανίας –Ελλάδας – Τουρκίας. Αυτές τις εγγυήσεις που επιθυμούσε να υπάρχουν μετά τη λύση του Κυπριακού ο Νίκος Αναστασιάδης το 2009 (δημοσίευμα Σημερινή).

•          Την αποχώρηση όλων των εποίκων, αφού ο εποικισμός αποτελεί ένα από τα απεχθέστερα εγκλήματα πολέμου που έχει ως στόχο τον αφανισμό του εθνικού κορμού. Το έγκλημα που εσείς συνάδελφοι του ΑΚΕΛ νομιμοποιείται με την παράδοση των 4 συνταγματικών ελευθεριών σε Τούρκους Υπηκόους.

•          Την επιστροφή όλων ανεξαιρέτως των προσφύγων στα σπίτια τους και στις πατρογονικές τους εστίες. Όπου αυτό δεν είναι δυνατόν η Τουρκία να προβεί σε αποζημιώσεις για την αποκατάσταση των νόμιμων κατόχων των περιουσιών.

•          Το νέο κράτος που θα δημιουργηθεί να αποτελεί μια, ενιαία και αδιαίρετη, διεθνή προσωπικότητα και ιθαγένεια. Ασκώντας μια ενιαία εξωτερική και αμυντική πολιτική.

•          Τη διασφάλιση της λειτουργικότητας του Κράτους με κατοχυρωμένη τη διάκριση των συντεταγμένων εξουσιών με αποκλεισμό άσκησης πολιτικών λειτουργιών από τη Δικαστική εξουσία.

•          Τη διασφάλιση των ατομικών δικαιωμάτων Κυπρίων– Ευρωπαίων πολιτών ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

•          Τη διασφάλιση της οικονομικής ενότητας της χώρας. Οι όποιες Διεθνείς Συνθήκες θα επισυναφθούν στη συμφωνία λύσης να σέβονται την κυριαρχία του Κυπριακού Κράτους

•          Αποτελεσματικές εγγυήσεις εφαρμογής της λύσης Σεβασμός της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

•          Οριστική διευθέτηση του μεγάλου ανθρωπιστικού προβλήματος των αγνοουμένων

•          Αποτελεσματική εφαρμογή του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου σε όλη τη Κύπρο, χωρίς μόνιμες παρεκκλίσεις που θα καθιστούσαν τους Κύπριους πολίτες Ευρωπαίους πολίτες δεύτερης κατηγορίας.

Εμείς υπάρχουμε εδώ και δεκαετίες και θα υπάρχουμε για ακόμα περισσότερες. 

Βρισκόμαστε δίπλα στον κυπριακό λαό για να μας δώσει τη νομιμοποίηση της εξουσίας με στόχο να διεκδικήσουμε και να πετύχουμε μια Κύπρο Ενιαία Λεύτερη Ανεξάρτητη και Σοσιαλιστική. Ο κυπριακός λαός έχει κουραστεί να ακούει για προστάτες και δήθεν «πατριώτες», εμείς θα σταθούμε δίπλα του όχι ως λαοπλάνοι, όχι ως απομηχανείς θεοί, αλλά ως συναγωνιστή του στο δρόμο του Αγώνα για Λευτεριά. Το κάλεσμα των καιρών επιβάλει την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, εμείς θα είμαστε αυτή η αλλαγή, που θα σαρώσει, το διπρόσωπο κατεστημένο του Δικομματισμού και τους αυλικούς του. Δώστε μας τη δύναμη, να φέρουμε λευτεριά. Δώστε μας τη δύναμη να φέρουμε δικαιοσύνη. Δώστε μας τη δύναμη να αλλάξουμε συνειδήσεις. «Όπως είπε και ο Δώρος Λοΐζου: «Όλοι έχουν λοξοδρομήσει...όλοι. Κι η σημαία χάσκει εγκαταλειμμένη. Και δεν έχω άλλη εκλογή παρά να μένω στα υπόγεια αλχημιστής. Στα σοφά , στα μυστικά ,στα ενδόμυχα.»

Σάββα Γιώργος

Γραμματέας Φοιτητών Σοσιαλιστικής Νεολαίας  Ε.Δ.Ε.Κ Λεμεσού

Ερνέστο Τσε Γκεβάρα: Ο ασυμβίβαστος αγωνιστής, ο αιώνιος επαναστάτης, το παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης

  

Αν και κλείνουν σήμερα 45 χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία -όντας αιχμάλωτος- του Ερνεστο Τσε Γκεβάρα από άντρες του βολιβιανού στρατού και αμερικανούς στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων ο ασυμβίβαστος αγωνιστής, ο αιώνιος επαναστάτης,το παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης συνεχίζει μέχρι σήμερα να εμπνεύει και να συντροφεύει κάθε διαδήλωση σε οποιοδήποτε μέρος της γης.

Ο Ερνέστο Γκεβάρα γεννήθηκε στις 14 Μαίου 1928 στο Ροζάριο της Αργεντινής, με ισπανικές και ιρλανδικές καταβολές. Ο ίδιος ο πατέρας του είχε δηλώσει σε μια συνέντευξή του το 1969 ότι: «Το πρώτο αξιοσημείωτο πράγμα είναι το γεγονός ότι στις φλέβες του γιού μου κυλούσε το αίμα των ιρλανδών επαναστατών».  

        

Ο Τσε αρχικά συμμετείχε στην ένοπλη πολιτοφυλακή στην Γκουατεμάλα όπου μετά την παραίτηση του προέδρου Άρμπενς, κατέφυγε στο Μεξικό. Η επαφή του εκεί με τον Φιτελ Κάστρο ήταν καταλυτική της μετέπειτα δράσης του. Συμμετείχε ενεργά στον ένοπλο αγώνα και στην κουβανική επανάσταση δίπλα στο κίνημα της 26ης Ιουλίου που οδήγησε στην ανατροπή του δικτάτορα Φλουχένσιο Μπατίστα την 1η Γενάρη του 1959. Υπήρξε αργότερα μέλος της επαναστατικής κουβανικής κυβέρνησης προωθώντας ριζικές μεταρρυθμίσεις. Ανάλαβε επικεφαλής του τμήματος Βιομηχανίας και Εθνικού Ιδρύματος Αγροτικής Μεταρρύθμισης και αργότερα διατέλεσε υπουργός Βιομηχανίας καθώς και πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας ως το 1965 που έφυγε από την Κούβα για να προσφέρει τις διεθνιστικές του υπηρεσίες σε επαναστατικά κινήματα, καταλήγοντας στην Βολιβία.

Εκπροσωπούσε την Κούβα σε συνεδριάσεις διεθνών οργανισμών (όπως του ΟΗΕ) εκφωνώντας πύρινους λόγους υπέρ της αυτοδιάθεσης των λαών και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων καταδικάζοντας με παρρησία  τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τη νεοαποικιοκρατική πολιτική των ΗΠΑ. Σε ομιλία του ενώπιον τής Γενικής Συνέλευσης τού Ο.Η.Ε., την 11η Δεκεμβρίου 1964, αναφέρθηκε ειδικά στην Κύπρο και συγκεκριμένα, στην κατάσταση που δημιουργήθηκε στη διάρκεια των ετών 1963-64 όπου:

«…Η ειρηνική συμβίωση έχει δοκιμαστεί άγρια και στην Κύπρο, εξαιτίας των πιέσεων που δέχεται από την τουρκική κυβέρνηση και το ΝΑΤΟ, υποχρεώνοντας τον λαό και την κυβέρνηση τής Κύπρου να κρατήσουν μια ηρωική και σταθερή στάση υπερασπιζόμενοι την κυριαρχία τους…»

Στο σημείο αυτό ας θυμίσουμε τη θέση της κυβέρνησης του Δ. Χριστόφια για τα ίδια γεγονότα:

 «Mέσα από αιματηρές περιπέτειες και διακοινοτικές συγκρούσεις τις οποίες προκάλεσαν παράνομες και εξτρεμιστικές ελληνοκυπριακές και τουρκοκυπριακές οργανώσεις, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στην τραγωδία του 1974, τις συνέπειες της οποίας βιώνουμε μέχρι σήμερα.»

Στην Κύπρο θα χρησιμοποιηθεί σαν άλλοθι από αυτούς που αρκούνται στο να αναπτύσσουν θεωρίες αλλά αδυνατούν να τις εφαρμόσουν στην πράξη, από αυτούς που τα επαναστατικά οράματα και πατριωτικά αισθήματα του Ερνέστο ποτέ δεν τους έγιναν βίωμα και συνείδηση αγώνα.  Η απογοητευτική στάση της αριστεράς του Ακέλ βάφτιζε ως«εξτρεμισμό» την υπεράσπιση της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας για να δικαιολογήσει της δική της ένοχη σιωπηρή στάση.

Μέχρι προσφάτως, απολαμβάνοντας τα λάφυρα της εξουσίας οι κατ’ επίφαση επαναστάτες μη μπορώντας να έρθουν σε σύγκρουση με τα εγκληματικά σφάλματα της κυβέρνησης Δ. Χριστόφια θα αποκαλέσουν το κίνημα των αγανακτισμένων στην Κύπρο ως πραξικοπηματίες ενώ δεν έλειπαν οι προτροπές για ένοπλη αντίδραση κατά των κινητοποιήσεων του κυπριακού λαού.

Τα συνθήματα κατά του ιμπεριαλισμού σε φοιτητικά αμφιθέατρα και σε κατασκηνώσεις της Εδον, οι φωτογραφίες του Ερνέστο σε ποδοσφαιρικά γήπεδα ως ανοχή ολοφάνερης καπηλείας και μορφή ακελικής διεκδίκησης συμπληρώνονται από τα λόγια του «αριστερού» προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας ο οποίος αρνείται να έρθει σε ρήξη με τα αποικιακά κατάλοιπα και δηλώνει ότι το πρόβλημα των βρετανικών βάσεων είναι υπόθεση των παιδιών και των εγγονιών μας.

Μόνο αν τρέμεις από αγανάκτηση για κάθε αδικία, τότε είσαι σύντροφός του. Τότε η επαναστατική σκέψη σε μετουσιώνει σε άνθρωπο της δράσης και του αγώνα. Τότε ως ανυπέρβλητος μαχητής, εμπνέεσαι από το σύμβολο αντίστασης κατά της καταπίεσης και της αδικίας σε όλο τον πλανήτη.